กลหมากจากเพลงยาว (ต่อ)
แบบที่ ๗ กลควายสู้เสือ
@ ควายสู้เสือ เหลือลำบากพวกมากหนี |
คือโคนมีอยู่กับเบี้ยไม่เสียท่า |
คอยป้องปิดติดแย้งทะแยงตา |
เข้ารับน่ากันรุกทุกกระบวน |
ข้างหมากไล่ได้เรือไว้กับเม็ด |
คอยลอดเล็ดล้อมเลี้ยงตลบหวล |
มีเกณฑ์กฎบทบังคับนับจำนวน |
ไม่จนถ้วนหกสิบสี่เสมอกัน |
แบบที่ ๘ กลอู่ทองหนีห่า
@ อีก อู่ทองหนีห่า น่าสลด |
กำหนดบทหมากไล่ไม่ผิดผัน |
มีโคนหนึ่งเบี้ยสามพองามกัน |
เข้าโรมรันโอบอ้อมเที่ยวล้อมราย |
ข้างหมากหนีมีเรือลำเดียวเดี่ยว |
เข้าเกี้ยวเกี่ยวรกกระชั้นเหมาะมั่นหมาย |
ไม่จนแต้มจบตาตามธิบาย |
กำหนดหมายหกสิบสี่เสมอตัว |
แบบที่ ๙ กลพรานไล่เนื้อ
@ พรานไล่เนื้อ หมากไล่เม็ดเข็ดขาม |
มีเบี้ยสามม้าเดี่ยวขับเขี้ยวขั้ว |
ข้างหมากหนีเรือหนึ่งจำเพาะตัว |
พวกไล่พัวพันสกดสกัดทาง |
ไล่ไม่จนครบหกสิบสี่ท่า |
ก็ต่างรากันเองทั้งสองข้าง |
จงจำจดบทระยะจังหวะวาง |
อย่าหลงทางลืมทิ้งทำเลกล |
แบบที่ ๑๐ กลนกกระจาบทำรัง
@ นกกระจาบทำรัง ข้างหมากหนี |
นั้นมีเบี้ยอยู่กับม้าท่าสับสน |
ข้างหมากไล่ได้เรือเจือระคน |
เข้าปะปนเบี้ยหงายรายระดม |
เรือกับม้าท่าทีก็พอสู้ |
ตำราครูกล่าวไว้ให้เห็นสม |
หกสิบสี่หนีได้โดยนิยม |
เข้าเกลือกลมแอบเบี้ยไม่เสียที |
ถ้าเบี้ยผูกถูกกันท่านให้ต่อ |
เอาเบี้ยล่อรอรับขับให้หนี |
ข้างหมากไล่ก็จะเหลิงในเชิงที |
ถึงแต้มมีก็คงหมดกำลังลง |
แบบที่ ๑๑ กลคลื่นกระทบฝั่ง
@ อีก กลหนึ่งนาม คลื่นกระทบฝั่ง |
นิยมหวังอย่าแหนงระแวงหลง |
ข้างหมากหนีโคนหนึ่งพึงจำนง |
ทะแยงยงเยื้องท่าคอยรารับ |
หมากไล่มีม้าหนึ่งกับเบี้ยสอง |
เข้าล้อมป้องหลังโคนโผนขยับ |
ม้าก็รุกคลุกเคล้าเข้าสำทับ |
โคนแอบลับแอบขุนคอยคุมที |
ทั้งสองข้างต่างแต้มไม่ตกต่ำ |
จบเกณฑ์กำหนดนับหกสิบสี่ |
เป็นเขตขั้นสัญญาอย่างพอดี |
ก็ต่างมีส่วนสมเสมอกัน |
แบบที่ ๑๒ กลหมูหลบหอก
@ หมูหลบหอก กลอกกลิ้งสิ่งสังเกตุ |
ฝ่ายประเภทหมากหนีวิธีสรร |
โคนกับเรือเผื่อแผงช่วยแรงกัน |
หมากไล่นั้นเรือคู่จู่ประจำ |
ขนานเรียงเคียงควบขนาบล้อม |
เข้าโอบอ้อมแอบรุกบุกกระหน่ำ |
ข้างหมากหนีลี้ซุ่มเข้ามุมทำ |
ในที่ขำโคนเคียงเรียงประนัง |
ถึงจะรุกคลุกขลุมตลุมไล่ |
เรือกันไว้มิได้หวั่นถวิลหลัง |
เรือกับโคนสู้กันขันประดัง |
ตามบทบังคับไว้ในตำรา |
แม้ครบยกหกสิบสี่ไม่จนแต้ม |
ในกลแกมเกณฑ์นับตำหรับว่า |
ทั้งสองข้างต่างเสมอเหมือนสัญญา |
ก็เลิกลาละลดงดกันไป |